2020 was zwaar jaar
Corona bracht veel verdriet, maar ook mooie dingen
2020 was een zwaar jaar in de zorg, ook bij Laverhof. Niet alleen de bewoners van de zorgcentra, ook personeel en familieleden hadden veel behoefte aan ondersteuning. Twee van de geestelijk verzorgers van Laverhof, Welmoed van Seventer en Elise Jonckers, praten over de zorgen en het verdriet dat ze zagen, maar zeker ook de mooie dingen die ontstonden.
Onzekerheid en angst, dat waren de emoties die overheersten in de eerste dagen van de pandemie. Al snel kwamen daar frustratie, verdriet en machteloosheid bij. Ze raakten iedereen die betrokken was bij Laverhof: de bewoners, hun familieleden, het personeel, de vrijwilligers. “Vooral dat de huizen op slot gingen en dat er geen familie meer mocht ko-men, was heel heftig”, vertellen Welmoed en Elise. Er was veel eenzaamheid. Bewoners en hun dierbaren misten het persoonlijke contact, de knuffels. Veel mensen werden ziek, gelukkig genazen de meesten.
Tegelijk was er ook veel positiefs. “Er ontstond grote saamhorigheid, zowel binnen als buiten de huizen”, zeggen de twee. Zoveel taart als in die eerste maanden kwam er nog nooit binnen, bloemen en andere attenties werden afgeleverd, kindertekeningen, talloze kaarten, er waren muzikale optredens buiten. Het personeel liet zich van hun meest creatieve kant zien naar bewoners en familie toe, onder andere via de sociale media (beeldbellen, facebook). Teams werden hechter.
Desondanks waren er schrijnende gebeurtenissen. Want dat er geen familieleden binnen mochten, ging totaal tegen de natuur van het personeel en de waarden van Laverhof in. Zeker rond sterfgevallen deden zich situaties voor waar personeel en familieleden nu nog steeds last van hebben. Geestelijk verzorgers en psychologen waren onder de noemer ‘Luisterend Oor’ ook ’s avonds en in het weekend bereikbaar. Vooral personeel dat in de thuiszorg werkte en dus minder directe steun had aan collega’s, maakte er gebruik van. Vrijwilligers lazen pas in de krant dat een bewoner met wie zij een band hadden, was overleden.
In de zomer, toen Laverhof weer open was, kwamen er kleinschalige herdenkingsbijeen-komsten. Heel waardevol, maar voor velen blijft het rouwproces extra moeilijk. Het klein-schalige is waarschijnlijk een blijvertje, ook bij andere bijeenkomsten en activiteiten.
Gelukkig gaat het er tijdens de lopende tweede golf anders aan toe. “We gaan nu echt niet meer op slot, maar kunnen maatwerk leveren”, aldus Elise. “Mensen mogen op bezoek komen, zelfs als de bewoner corona heeft. Er zijn voldoende beschermingsmiddelen, sneltests, veel meer kennis.” De vrijwilligers zijn deels weer aan de gang, alleen in één op één-situaties. Nieuwe vrijwilligers zijn nog altijd welkom.
Want als de coronacrisis iets geleerd heeft, dan is het wel wat werkelijk belangrijk is in het leven. “Aandacht, verbondenheid, nabijheid”, vat Welmoed samen. “We mogen elkaar niet vastpakken, maar we laten elkaar niet los. Nu in de decembermaand kunnen we zeggen dat er ondanks alles licht gloort aan de horizon.” Kerstmis zal dit jaar anders zijn. Elise en Welmoed wensen iedereen extra veel licht en warmte toe!
Zelfs het groen van een kerstboom
is niet zo hoopgevend
als het vertrouwen van een mens.
Zelfs de meest glinsterende kerstbal
is niet zo twinkelend
als de lach van een mens.
Zelfs de helderste ster in de kerstnacht
is niet zo lichtgevend
als de vrede die een mens brengt.
Foto: Patrick Brouwers Photography
